Bana Dair....

Bugünlerde kendimi yazma modunda da hissetmiyorum. Daha doğrusu sıradan günlerimi yaşıyorum. Çok şükür şikayetçi değilim ama burada yazmak için sizlerle paylaşabileceğim konular olması gerekir. Yazarken sizlere de kendimden birşeyler katmalıyım veya sizler kendinizden birşeyler bulmalısınız diye düşünüyorum.Benim buradaki temel amacım tamamen bu idi. Ama sizlere karşı kendimi öyle yakın hissediyorum ki. Öyle bir an geliyor, birşeylerinizi paylaşma gereği duyuyorsunuz.Nitekim, geçen hafta yaşadığım üzüntümde sizlerin duaları ve tesellileriniz beni biraz olsun rahatlattı doğrusu. Düşüncelerimi nasıl ifade edeceğimi gerçekten bilemiyorum şu an. Yeğenimin durumunu öğrendiğimde de o durumdaydım. Çok üzüldüm, korktum ve ne yapacağımı bilemez durumda sizlerle de paylaşma ihtiyacı duydum ve sizleri de endişelendirdim. Gerçi sonuçlar alınana kadar o korku ve endişeyi hep yaşadık ama çok şükür ciddi birşey çıkmadı. Kansızlık, bir de (telefonla bilgi alıyorduk sonuçlarını görmedim ama) kalp de doğuştan her dört kişiden bir kişi de olabilecek bir durumdan bahsetmiş doktor. Büyüdüğünde tamamen geçer demiş. Ayrıca sene de bir kez kontrole çağırmış bu durumdan dolayı. Hafta sonu sonuçlarını görebilirim ancak. İşten eve-evden işe gidiyoruz. O nedenle en son cumartesi görmeye gitmiştik. Hafta içi uğrayamadım bende. Zaman pek olmuyor. Ama çok şükür iyi haberlerini aldım. Kendisi de derslerimden çok geri kaldım diye yavrum okuluna koşturmuş. Annesi biraz heyecan ve stres yaptığını da söylüyor, derslerde ve sınavlarda. Ama İremciğim ne kadar rahat bir çocuksa, Didemciğim' de o kadar sorumluluk sahibi ve de heyecan yapacak bir yapıya sahip. Onu yenmesi de lazım tabii. Aslında sıkıntı, heyecan yapacak bir durum da yok. Derslerinin hepsi beş. Ama yine de yapı meselesi galiba. Sizleri de endişelendirdiğim için çok üzüldüm doğrusu. Tekrar ilginize teşekkür ediyorum. Hepinize sevgi ve sağlık diliyorum...